Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna

W 1947 r. Powstała Chrześcijańska Organizacja Demokratyczna w Ameryce, aby promować zasady chrześcijańskiej demokracji w ich krajach. Każda z partii członkowskich jest inna, czasami ma odmienne poglądy na samą chrześcijańską demokrację. Niektóre partie członkowskie rządzą w swoim kraju, inne są w rządzie koalicyjnym, a inne nie w rządzie. Kiedy Prezydent Perón został ponownie wybrany w 1952 r., Pogorszyły się także relacje rządu z Kościołem katolickim. W miarę jak Perón coraz bardziej dystansował się od Kościoła, rząd, który najpierw szanował przywileje Kościoła,…   teraz zabrał je w wyraźnie konfrontacyjny sposób. W 1954 roku Peronista był otwarcie przeciwny Kościołowi. Tymczasem Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna została założona w 1954 r. Po tym, jak kilka innych organizacji aktywnie promowało chrześcijańską demokrację w Argentynie. Partia została założona w 1954 r. Po tym, jak kilka innych organizacji aktywnie promowało chrześcijańską demokrację w Argentynie. Czołowi działacze we wczesnych latach to Manuel Vicente Ordonez, Lucas Ayarragaray h., José Allende i Horacio Sueldo. W 1973 r. Partia rozdzieliła się, a popularna partia chrześcijańska Allende była częścią peronistycznego frontu Frejuli, który doprowadził do władzy Héctora José Cámpory, w przeciwieństwie do rewolucyjnej partii chrześcijańskiej Sueldo, która współpracowała z partią nieprzejednaną i dołączyła do lewicowego Sojuszu Ludowego Rewolucji. Po powrocie demokracji w 1983 r. Chrześcijańska Partia Demokratyczna została ponownie zjednoczona. W 1989 r. Partia zawarła sojusz z partią justycjonalistyczną, aby wesprzeć starania prezydenckie Carlosa Menema. Krótko po wygranej przez Menem w wyborach PDC opuściło koalicję, ale nie wcześniej niż strategia wywołała rozłam w jej szeregach. Lider PDC, Carlos Auyero, i jego zwolennicy z grupy „Humanizm i wyzwolenie” opuścili Partię, aby pomóc w utworzeniu tego, co stanie się Szerokim Frontem z Carlosem Álvarezem i innymi dysydentami Peronistami. Partia była częścią środkowo-lewicowej koalicji FrePaSo utworzonej przez Szeroki Front w latach 90. i weszła do rządu w 1999 r. Jako część Alianzy między FrePaSo a Radical Union, która doprowadziła Fernando de la Rúę do prezydentury. Alianza upadła w 2001 roku i FrePaSo skutecznie zniknęła. Po 2003 r. Partia poparła prezydencję Néstora Kirchnera i przyłączyła się do konsensusu w liczbie mnogiej, popierając jego Front dla Zwycięstwa. W 2007 r. Partia poparła wybór Cristiny Fernández de Kirchner na prezydenta. Jednak w 2011 r. Partia zmieniła przynależność i poparła kandydata opozycji Eduardo Duhalde.